ആശ്രമം

അറിവിന്‍റെയും ആനന്ദത്തിന്‍റെയും സംഗമസ്ഥാനമാണ് ആശ്രമം. ആശ്രമത്തിലെ സിംഹാസനം ഗുരുവിനുള്ളതാണ്. അവിടെ മറ്റൊന്നിനും സ്ഥാനമില്ല. പവിത്രങ്ങളായ ആശ്രമനികുഞ്ജങ്ങള്‍കൊണ്ടുള്ള കാല്പനിക സൃഷ്ടികളാണ് പുരാണങ്ങള്‍. ഭാരതം ഋഷികളുടെ നാടായതിനാല്‍ പുണ്യഭൂമിയെന്നറിയപ്പെടുന്നു. കലിയുടെ രംഗപ്രവേശനത്തോടുകൂടി ആശ്രമങ്ങളില്‍ തെളിഞ്ഞു പ്രകാശിച്ചിരുന്ന ജ്ഞാനദീപം ആളിക്കത്തി കെട്ടണഞ്ഞുപോയി. മനുഷ്യന്‍ വെറും കറന്തല്‍ക്കഷ്ണങ്ങളായി അധഃപതിച്ചു. സ്വത്വം നഷ്ടപ്പെട്ട മനുഷ്യന്‍ ബാഹ്യാഡംബരങ്ങളില്‍ ഭ്രമിച്ച് വേഷത്തിലും ഭാഷയിലും കൃത്രിമത്വം കലര്‍ത്തി. കാപട്യം മറയ്ക്കുവാനുള്ള ഉപാധികളായി വേഷവും ഭാഷയും ഉപയോഗിച്ചു. ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ ഇല്ലാതെയായി. കേവലം പ്രകടനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ആത്മീയതയെ കളങ്കപ്പെടുത്തി. നമുക്ക് കൈമോശംവന്ന ആശ്രമസങ്കല്പങ്ങളുടെ പുനരുദ്ധാരണമാണ് അല്പകാലം മുന്‍പ് ശ്രീനാരായണഗുരു നിര്‍വ്വഹിച്ചത്. തന്‍റെ ആശ്രമസങ്കല്പങ്ങള്‍ സഫലമാക്കുവാന്‍ ആധുനികജനതയ്ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. അവര്‍ ആത്മീയതയെ വില്പനച്ചരക്കാക്കി കമ്പോളവല്‍ക്കരിച്ചു. ജീവകാരുണ്യത്തിന്‍റെ എല്ലാ ഉറവകളും വറ്റിവരണ്ടു. ചാതുര്‍വര്‍ണ്ണ്യം എന്ന ചതിക്കുഴിയില്‍ വീണ് ജനം കരകാണാതെ ക്ലേശിച്ചു. ഭാരതീയജനതയില്‍ കെട്ടടങ്ങിയ ജ്ഞാപ്രഭ ഭഗവാന്‍ ശ്രീനാരായണന്‍ അരുവിപ്പുറത്ത് പുനഃപ്രതിഷ്ഠിച്ചുകൊണ്ട് അവതാരോദ്ദേശ്യം വെളപ്പെടുത്തി.

ആശ്രമം ഫലം പൊഴിക്കുന്ന കല്പവൃക്ഷമാണ് . അതിന്റെ സ്വച്ഛന്ദസുന്ദരഛായയില്‍ വിശ്രമം ആഗ്രഹിച്ചു വരുന്ന പാവങ്ങള്‍ക്ക് , അത് താങ്ങും തണലുമായി വര്‍ത്തിക്കുന്നു. മധു ഇരിക്കുന്നിടത്തു അളിജാലങ്ങള്‍ പറന്നുപറ്റി മധു ഊറ്റി പറന്നുപോകുന്നു. അതുപോലെ ഒരിറ്റു ദാഹജലത്തിനുവേണ്ടി പൊരിയുന്ന മനസ്സുകള്‍ക്ക് അഭയകേന്ദ്രവും ആശ്രയകേന്ദ്രവുമാകണം ആശ്രമം. അതുകൊണ്ടാണ് എല്ലാ ദേശത്തും സ്ത്രീകള്‍ക്കും പുരുഷന്മാര്‍ക്കും പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം ആശ്രമങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകണമെന്ന് ശ്രീനാരായണഗുരു നിഷ്കര്‍ഷിച്ചത് . അവിടുത്തെ ആശ്രമസങ്കല്പങ്ങള്‍ നിര്‍വചിച്ചിരിക്കുന്ന കൃതിയാണ്  ‘ആശ്രമം‘. ശ്രീനാരായണഗുരുവിന്റെ ആശ്രമസങ്കല്പസാക്ഷാത്കാരമാണ് സേവാശ്രമം. മഹാസമാധിക്ക് ശേഷമുള്ള ശ്രീനാരായണന്റെ തിരിച്ചു വരവും അനന്തരപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുമാണ് സേവാശ്രമത്തിന്റെ കര്‍മ്മകാണ്ഡം.